Donderdag, 2 september. Excursie naar Trento.
Op de reisbespreking gisteren is ook deze excursie besproken, we vertrekken om half negen voor de camping, echter 's avonds bij het diner wordt dit veranderd vanwege
een wielerwedstrijd diezelfde dag waardoor ons reisschema in de war kan raken. We vertrekken nu om acht uur, dus om kwart voor zeven opstaan - wat? zo vroeg.
De bus komt voor en het is opnieuw een super mooie en nieuwe bus. We halen onze gids van het station in Dimaro, de route is geweldig mooi, vervolgens gaan we naar de Madonna di Campolio, oorspronkelijk een plaats waar een kloosterling een hospice had voor reizigers maar nu is het een wintersportplaats voor de
rijken. Er is niks liefdadigs meer aan, het is geld geld geld. We passeren plaatsen als Pinzolo, Caderzone Terme, Spiazzo en komen in Comano di Terme waar we
uitstappen voor een korte koffiepauze. Ieder gaat zijn eigen weg, wij komen met nog een aantal anderen op een leuk terras, we krijgen een tafel voor zes en binnen vijf minuten hebben we allemaal koffie en een lekkernij voor wie dat wilde.
De reis gaat verder en het wordt duidelijk dat we een pittig programma hebben, we moeten nog naar Trente, we krijgen nog een stadwandeling, we moeten nog ergens lunchen, we moeten op tijd bij de bus zijn voor de reis naar het Thun kasteel. Pfff...
Na een voorspoedige reis komen we aan in Trento en krijgen allemaal een oortje zodat we de gids goed kunnen volgen. De gids is zeer goed ingevoerd in de geschiedenis
van het gebied en de stad en we komen veel aan de weet maar het beklijft niet, het is misschien wel te veel. We weten nog dat er een concilie is geweest ergens in het jaar
400.
We hebben zin in eten maar dan geen grote maaltijd, maar gewoon een broodje. We hebben geluk, al snel vinden we een zaak met lekkere broodjes en pizza-stukken SOSI heet het, wij zeggen siezo, eten maar.
We gaan nu op eigen gelegenheid de stad in om in het hart van de stad wat bezienswardigheden te bezoeken en vooral op de foto te zetten natuurlijk.
Om kwart over twee gaan we weer op pad, nu naar het kasteel van Thun waar we om drie uur worden verwacht. Alles lukt wonderwel en om drie uur staan we voor de poort, dan komt 't: mondkapjes op, paspoort, internationaal inentingsbewijs, temperatuurmeting, Corona QR-code, alles wordt bekeken en gescand. Wat zo dom van ons is dat er is een mobieltje en een paspoort met inentingsbewijs in de bus zijn blijven liggen op 15 minuten lopen. Emmie wapent zich met mijn smartphone met QR-code en ik zwaai met
mijn paspoort en gedrukt exemplaar, maar we moeten voorkomen dat de QR-code gescand wordt want die is van één en dezelfde persoon. Als de mevrouw van de controle afgeleid is gaat Emmie vlug achter haar langs en zo komen we beide toch binnen pffff...
Het kasteel is best groot, drie verdiepingen die alle drie bezocht kunnen worden maar er zijn bijna meer 'bewakers' dan bezoekers lijkt het wel, overal wordt streng
toezicht gehouden, zit je mondkapje wel goed, sta je niet achter het koord, zijn er niet teveel in de ruimte, wat een ellende.
Om half vijf is het voorbij, weer naar de bus en terug naar de camping waar we om kwart over zes aankomen. Het was een mooie en heel gezellige dag waar we veel gezien
hebben en heeeel veel gehoord. Morgen een vrije dag, dan weer boodschappen doen.
Vrijdag, 3 september. Vrije dag.
Op een vrije dag doe je wat op andere dagen wel moet maar waar je dan geen tijd voor hebt, boodschappen, water bijvullen enz. Maar het is vooral een dag van even rustig ontbijten, lekker lang koffie drinken en uitgebreid lunchen.
We doen een paar boodschappen in het dorpje, bij de SPAR, we vinden alles wat we nodig hebben, behalve de koffie. We gaan ook even te voet het dorpje in, het
is toch wel een redelijk goed voorzien dorpje, diverse winkels en winkeltjes, na wat omzwervingen komen we ook bij de kerk, even kijken. Het is tegenover een bar, dat is dan wel weer handig voor de kerkgangers.
De kerk is bijna overdadig mooi, met heel veel goud geverfde ornamenten. We vinden ook een tweede supermarkt, een COOP, en daar kunnen we de koffie wel vinden, he he,
dat is ook weer gelukt.
's Middags gaan we eerst naar Peio, dat is een best hoog gelegen boerendorpje met toch nog een hotel en een bar én een kerk natuurlijk, opgedragen aan Christoffel, zoals zo vaak in deze regio. Eigenlijk kun je niet goed begrijpen dat die mensen hier zo gemakkelijk met al die stijle straten om kunnen gaan. We zien ook nog een
paar zeer oude boerderijen, met balken van zeker acht meter, en nog steeds in goede staat, één is zelfs nog bewoond.
We gaan naar Vermiglio waar een museum is over de eerste wereldoorlog, maar er is ook nog een soort fort, wat hoger langs deze weg, daar gaan we eerst heen. Ook hier
blijkt weer de zinloosheid van oorlog en de waanzin van machthebbers om te strijden voor nog meer land. Hebben zij ooit gedacht aan het leed voor al die mensen die daar moesten vechten, daar stierven onder erbarmelijke omstandigheden en aan de familie die achterbleef zonder inkomen. Schande!! Zelf woonden ze in gouden paleizen
en hadden grote vakantieverblijven. Maar vergeet ook de rebellen niet die de machthebbers bevochten, hun idealen waren groot, maar hun methodes net zo verschrikkelijk. Maar sterven voor een ideaal is altijd nog beter dan sterven voor het vergroten van het bezit van de keizer.
We gaan naar 'huis', we nemen een boekje erbij, drinken een drankje bij de buren en eten 's avonds zalm met sla en aardappelen. Welterusten.
Zaterdag, 4 september. Excursie naar Mezzocorona.
Vandaag de tweede grote excursie in de regio Trentino, nadat we onze gids weer opgehaald hebben in Cles gaan we naar een klooster in de bergen bij Predaia, in de
buurt van Mezzocorona. De gids vertelt dat zo rond het jaar 1000 een rijke man zijn leven geheel in het teken van god wilde stellen. Hij vroeg de bischop van Cles en de paus wat hij het beste kon doen om zijn leven aan God te wijden. Hij noemde zich Romedio en besloot uiteindelijk om in een grot in de bergen bij Predaia te gaan
wonen en daar een klooster te bouwen. In de loop van honderden jaren is dat klooster steeds verder uitgebreid met kleine kapellen die allemaal voorzien zijn van prachtige fresco's. Het zijn vijf
kapellen die steeds hoger gebouwd zijn waardoor het als het ware uitbeeldt dat het hoogste het moeilijkst te bereiken is. Veel kloosterlingen zijn er inmiddels niet meer en is het meer en meer een toeristische attractie geworden. Ik geloof niet dat dat nou de bedoeling was van de oprichter.
Er is ook een klein café waar we lekkere koffie krijgen. Als we weer terug gaan naar de bus moet Emmie nog even naar de wc, ik heb dat echter niet gehoord en denk dat ze al op weg is naar de bus. Als ik beneden bij de bus aankom is er geen Emmie en niemand heeft haar gezien, grote schrik. Ook voor haar want als ze uit de
wc komt is iedereen verdwenen en staat ze nog alleen bij het klooster, grote schrik. Uiteindelijk is het nog goed gekomen en gaan we met het hele gezelschap op pad voor de lunch.
De lunch is op een bijzondere plaats, op de top van de berg Funivia Monte die alleen te bereiken is met een kabellift. Vanuit Predaia gaan we naar het basisstation van de lift in Mezzocorona. Onderweg zien we langs de route in een rots een huis uitgehouwen, dat is heel bijzonder. We zijn er in een half uur en dan nog een korte wandeling. Het is een lift waar per keer maar zes personen in mogen, dus met een
groep van 47 personen plus 1 gids zijn er 8 lift ophalens nodig en dat duurt bijna een half uur. Maar als we dan boven zijn maakt het uitzicht en de kwaliteit van het restaurant alles goed. Het eten is prima, voorgerecht gemengde sla, hoofdgerecht pasta met spinazie knödels en kikkererwten met spekreepjes en een lekker toetje, ijs met slagroom en vruchtjes, natuurlijk een drankje erbij en koffie toe.
Als iedereen weer beneden is is het inmiddels half vier en gaan we naar een wijnfabriek (of heet dat niet zo), nadat de groepen ingedeeld zijn, een Duitstalige groep en een Engelstalige groep - waar hadden we dat eerder - gaan we de fabriek in. Het is een heel moderne fabriek waar Italiaanse champagne gemaakt wordt. De rondleiding
is best wel interessant, ofschoon, misschien niet voor iedereen. Daarna is er een proeverij en tijd om te winkelen in de fabrieks-winkel. Flink wat reisgenoten komen met een doosje wijn uit de winkel.
Het is kwart over zeven als we weer thuis zijn nemen nog een kopje soep met een broodje en wacht ons nog een afwas. Morgen weer een vrije dag, welterusten.
Zondag, 5 september. Vrije dag èn Tappas avond.
Vrije dag, dus ..... inderdaad de was. Maar ook koffie en veel kletsen met reisgenoten op de camping. 's Middags toch nog even het dorpje Ossana is. Er is een kasteel, St. Michelle, deels uit de late Middeleeuwen, deels uit de 15de eeuw. Het is ruim een kilometer, dus we gaan te voet en inderdaad, binnen een kwartier zijn
we er. Kaartje is gratis voor ons, even inentingsbewijs laten zien en doorlopen. Het kasteel is vanaf 1992 tot 2000 flink onder handen genomen en heel veel muren en
daken zijn prima hersteld. Er zijn meerdere video's en zelfs voorwerpen die rond het kasteel gevonden zijn. Na een half uur hebben we het wel gezien, alle muren bekenen, de toren beklommen en de video's gezien. Bizar is wel een diorama met Italiaanse en Oostenrijkse soldaten die elkaar in de sneeuw 'begroeten' op Kerstdag. Ze bidden om vrede voor het kribje en daarna schieten ze elkaar dood.
We gaan terug naar de camping we moeten nog hapjes maken voor de tappas-avond. We willen iets doen met meloen en meerdere soorten ham. Het lukt redelijk, we zien wel of het op raakt.
Om zes uur begint het spectakel, zo'n tien tafels aaneengesloten, volgeladen met hapjes - drankjes zelf meenemen. De reisbegeleiding heeft - onverwacht - gezorgd voor cocktails in de variatie van geen alcohol, een beetje alcohol en rijker met alcohol.
Het is al donker als we oppakken, het is een geweldig feest geweest. En alles is op gegaan, nu alleen nog de afwas..... waar is iedereen...
Maandag, 6 september. Reisdag naar Porlezza.
Gisteravond heeft de reisleider nogmaals de route naar Porlezza met ons doorgenomen. Het is geen lange route, 173 km, maar wel een lastige route met twee passen van echt grote hoogte en daardoor zowel bij het stijgen als bij het dalen lastig, voor de caravanners, nog lastiger dan voor de camperaars. De eerst pas is de Passo del
Tonale, de stijging is al pittig, met de caravan in de derde versnelling kun je het vergeten, daarom rijden we een heel groot deel in de tweede naar boven. De weg is goed en eigenlijk overal voldoende breed.
Wij zijn als allerlaatste van de camping in Ossana vertrokken om elf uur, we hebben al koffie gehad en ondanks het goede en grote parkeerterrein op de top rijden we rustig door. De afdaling is hier vaak 9% en kent een aantal zeer scherpe haarspeldbochten. Als er een kleine parkeerplaats is stoppen we even on de temperatuur van de wielen van de caravan te voelen. Deze zijn wel behoorlijk warm, zeker 60 graden, je kunt je hand er niet echt op houden. We wachten bijna een kwartier voor we verder gaan.
Na een tiental kilometers beginnen we aan de 'beklimming' van de passo Aprica, zo'n 1100 meter. Ofschoon deze minder hoog is dan de Passo del Tonnale is de afdaling wel vervelender. Er zijn veel bochten en we moeten regelmatig flink remmen. We horen ook de oplooprem van de caravan voortdurend piepen en dat is geen goed teken, de caravan duwt te veel tegen de auto en daardoor gaat de rem werken. Als dit te lang duurt worden ze erg heet. Als we al een flink stuk gehad hebben is daar dan eindelijk
een parkeerstrook waar we even kunnen stoppen. Als ik een beetje water tegen de velg gooi, spuit er sissend stoom vanaf, geen goed teken, temepratuur boven de 100 graden en dat moet niet. We wachten ruim een half uur en controleren de temperatuur met een beetje water. We moeten nog zo'n 12 kilometer voordat het vlakker wordt.
Dan naderen we Sondrio en hebben de daling voltooid en kunnen we aan een groot aantal rustige kilometers beginnen. Dan, met nog zo'n 40 kilometer te gaan, komen we toch weer in de slingerbochten en een paar pittige haarspelbochten. De dalers - die ons eigenlijk voorrang moeten geven - verhinderen dat ik mijn bocht kan maken, maar ik wacht tot iedereen weg is, bij een te korte bocht zou het wiel van de caravan naast de weg in een diepe kuil terecht komen en dat wil je zeker niet.
Het is net vier uur geweest als we op de camping Darna arriveren. Gelukkig staan er direct een paar reisgenoten klaar om onze - moverloze - caravan op zijn plaats te
zetten, we spelen niet "We zijn er bijna" we zijn het. Het is wel een heel grote camping, honderden plaatsen. heel mooi dat de WiFi gratis is, maar wat
gratis is heeft vaak een geringe kwaliteit, niemand heeft verbinding, er is maar één mast voor twee honderd gasten.
Om vijf uur een reisbespreking, we eten lekker in de car en hebben een gezellige avond, we maken een rondwandeling langs alle reisgenoten en velen hebben hetzelfde plan opgevat. Welterusten.
Naar de volgende etappe